De geschiedenis van de wijn is een van de interessantere plaatselijke verhalen in de kleine wereld van Iran. Wat de oude geschiedenis van de wijn betreft, is het mogelijk dat de regio een centrale rol heeft gespeeld in de ontwikkeling ervan. Zo is er het verhaal van een Iraans-Iraanse geleerde met de naam Abul Sa’ad. Sommigen zeggen dat hij in Tabasco les ging geven (hij zou een student in de Islamitische wet zijn geweest en les hebben gegeven in Hazan respectvolle betrekkingen). Nadat hij zijn culinaire opleiding had voltooid, bleef hij lesgeven aan de universiteit van Parijs en werd ook wel “De chef-kok van de Franse koning” genoemd, maar hij verhuisde naar Parijs vanwege de geruchtmakende koninklijke liefdesaffaire met flessen. Naast het lesgeven aan le Mon Rouge, diende hij ook als gastkok voor de Notteinese koninklijke familie en als chef-kok in de Parijse brasserie Le Codex. Hij bewaarde ook het recept voor Wit Russische wodka op zijn landgoed, zodat algemeen wordt aangenomen dat hij de vader is van deze formulering.
De veel oudere Spokvis
Nog vóór het begin van de Qing-dynastie in de 16e eeuw werd er al zwervend over gesproken om van wijn een drank te maken. Over het ontstaan van wijn uit druiven werd letterlijk al duizenden jaren gesproken. Een Italiaanse schrijver schreef ooit dat “de kunst van het brouwen een kunst is die een grote ziel waardig is”. Tot de 15e eeuw flambeerden de Europeanen alleen rode wijn en werd appelwijn gewoonlijk geserveerd, niet in flessen, maar in karaffen. Er werden grote drinkpartijen georganiseerd en er waren goed gevulde geiten- en schapenkazen, boter en room, en andere heerlijke plaatselijke producten.
Het Venetiaanse klimaat was rijp voor de productie van goede wijnen, en dat gold ook voor kersen en abrikozen. Er was ook een overvloedige aanvoer van rijst, en vooral van saffraan, dat gemakkelijk te verkrijgen was uit de granen die op de wijngaarden groeiden.
Met deze ingrediënten begon men in de typische Perzische gerechten rode wijn te verwerken en vooral Shiraz, de beroemdste Iraanse wijn van de wereld. De Perzische wijnen stonden bekend om hun subtiele smaken en geringe zoetheid. Ze waren meestal versterkt, wat betekende dat ze iets meer alcohol hadden, maar ze waren nog steeds vrij mild.
De familie van Shiraz wijnen, echter, werd beroemd om zijn vermogen om een gesprek te initiëren. “Shiraz” was de wijn bij uitstek voor de koninklijke klassen, en dus een van de vele beschikbare wijnen.
Zelfs toen Perzische wijnen hun weg naar Europa vonden, wist een andere Europese cultuur, de Romeinse, ook hoe je een goede wijn moest waarderen. De wijngaarden langs de Rijn stonden bijzonder bekend om hun voortreffelijke wijnproeverij. Hoewel de wijn niet meer wordt geconsumeerd in de streek waar hij werd gemaakt, wordt een groot deel van de wijn uit die streek vandaag nog steeds gedronken.
Nog populairder dan de Iraanse wijnen, en ook beïnvloed door de Ring van Wedergeboorte omdat deze ook bekend stond als de Rivier van Overvloed, is de Romeinse smeltkaas. Van Parmezaanse kaas is bekend dat hij door de Arabieren naar Italië werd gebracht en in veel Toscaanse gerechten werd verwerkt. Omdat de ceremonies waarbij deze kazen werden geconsumeerd nogal uitgebreid waren, werden deze kazen als koopwaar gebruikt, en niet zozeer als verkoopargument.
In tegenstelling tot de Perzische wijnen is de Romanoe-wijn gekoeld, niet gegist. Daarom gaat hij goed samen met andere lichte gerechten, en is hij uitstekend gerookt met olijfolie. Hij wordt ook vaak geserveerd met zoete, kruidige bijgerechten, en met brood. Omdat Romanoe vocht kan absorberen, is het een van de beste manieren om een saus te maken.